ΤΗ Θ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Παγκρατίου Επισκόπου Ταυρσμενίας.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β'

Ότε, εκ τού ξύλου σε νεκρό

Ότε, η κρηπίς τών Μαθητών, περιερχομένη τόν κόσμον, όλον εστήριξε, τότε ευραμένη σε λίθον ως έντιμον, Εκκλησίας θεμέλιον, προβάλλεται μάκαρ, στήλας καταστρέφοντα, ειδωλικάς καί ναούς, θεία δυναστεία τού Λόγου, τού διά σαρκός ομιλήσαι, Πάτερ τοίς ανθρώποις ευδοκήσαντος.

Λόγω, φυγαδεύων πσνηρά, πνεύματα κακίας, ετέλεις, πνευματικούς τούς λαούς, Πνεύματoς τή χάριτι, Μάρτυς Παγκράτιε, ανατέμνων τήν αύλακα, τής τούτων καρδίας, καί καταβαλλόμενος, σπόρον τόν ένθεoν, όνπερ, γεωργώ προσηγάγου, τώ επουρανίω πρεσβεύων, υπέρ τών πιστώς ανευφημούντων σε.

Δύσιν, φρυκτωρίαις νοηταίς, σύ ανατολήν απειργάσω, ήλιον φέρουσαν, θείας επιγνώσεως, τού εκ Παρθένου ημίν, υπέρ νoύν ανατείλαντος, καί δύσας αθλήσει, Πάτερ εξανέτειλας, πρός φώς ανέσπερον, ένθα, τών εσόπτρων λυθέντων, βλέπεις τό ποθούμενον κάλλος, τού αγωνοθέτου σου Παγκράτιε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Πάντων, προστατεύεις αγαθή, τών καταφευγόντων εν πίστει, τή κραταιά σου χειρί, άλλην γάρ ουκ έχομεν, αμαρτωλοί πρός Θεόν, εν κινδύνοις καί θλίψεσιν, αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών, Μήτερ τού Θεού τού υψίστου, όθεν σοι προσπίπτομεν ρύσαι, πάσης περιστάσεως τούς δούλους σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ύβρεις, υπομείναντα πολλάς, καί επί Σταυρού υψωθέντα, τόν τού Παντός Ποιητήν, βλέπουσα Πανάχραντε, έστενες λέγουσα, Υπερύμνητε Κύριε, Υιέ καί Θεέ μου, πώς τιμήσαι θέλων σου τό πλάσμα Δέσποτα, φέρεις, εν σαρκί ατιμίαν, Δόξα τή πολλή ευσπλαγχνία, καί συγκαταβάσει σου φιλάνθρωπε.

Απολυτίκιον  Ήχος δ'

Καί τρόπων μέτοχος, καί θρόνων διάδοχος, τών Αποστόλων γενόμενος, τήν πράξιν εύρες θεόπνευστε, εις θεωρίας επίβασιν διά τούτο τόν λόγον τής αληθείας ορθοτομών καί τή πίστει ενήθλησας μέχρι αίματος, Ιερομάρτυς Παγκράτιε, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η συνήθης Στιχολογία, καί οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου ο παρών.

Ποίημα Θεοφάνους.

Ωδή α'  Ήχος α'

Ωδήν επινίκιον

Υπέρτιμον λίθον σε, η Εκκλησία, γνωρίζει Παγκράτιε, εδρασμώ τών λόγων σου, στηριζομένη αεί, καί διά τούτό σου τιμά, τήν μνήμην σήμερον.

Μονάδα τρισάριθμον, ενιζομένην, ταυτότητι φύσεως, καταγγέλλων έσβεσας, τής αθεϊας αχλύν, καί φωτοβόλoις διδαχαίς, λαούς εφώτισας.

Νεώσας αρότρω σου, τών θείων λόγων, καρδίας Παγκράτιε, χερσωθείσας πρότερον, κακοπιστίας αυχμώ, γονίμους έδειξας σαφως, διά τής πίστεως.

Θεοτοκίον

Εκ σού ανατέταλκεν, ο φωτοδότης, φωτίζων τά πέρατα, Ιησούς ο Κύριος, άχραντε Δέσπoινα, δι' ού οι εν σκότει καί σκιά φώς εθεάσαντο.

Ωδή γ'

Στερεωθήτω η καρδία μου

Υπό τού Πνεύματος σθενούμενος, πονηρά εδίωξας πνεύματα, καί τώ μοχλώ τών προσευχών, τά τεμένη ηδάφισας, τών ειδώλων, Εκκλησίας ανιστών αξιάγαστε.

Τώ τμντικώ σου λογω έτεμες, δυσφημίας Όσιε άκανθαν, καί κατεφυτευσας ψυχαίς, τά σωτήρια δόγματα, αρετών ευθυνομέναις, τή αυξήσει Παγκράτιε.

Σκεύος ευρών σε θείου Πνεύματος, καθαράς ακτίνας δεχόμενον, ο Κορυφαίος μαθητής, πρός τήν δύσιν απέστειλεν, αθεϊας εκμειώσαι, τήν αχλύν πανσεβάσμιε.

Θεοτοκίον

Σέ τήν νεφέλην τήν ολόφωτον, καί Θεού τήν στάμνον τήν πάγχρυσον, καί πλατυτέραν ουρανού, καί μετάρσιον κλίμακα, απειρόγαμε Παρθένε, οι πιστοί μακαρίζομεν.

Ο Ειρμός

«Στερεωθήτω η καρδία μου, εις τό θέλημά σου Xριστέ ο Θεός, ο εφ' υδάτων ουρανόν στερεώσας τόν δεύτερον, καί εδράσας εν τοίς ύδασι, τήν γήν Παντοδύναμε».

Κάθισμα  Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Ευσεβείας πρόμαχος, τροποιοφόρος, Ιερέ Παγκράτιε, αναδειχθείς εν ουρανοίς, σύν Ασωμάτοις παρίστασαι, νύν τώ Κυρίω, πρεσβεύων σωθήναι ημάς.

Θεοτοκίον

Εν τή σκέπη άχραντε, τή σή Παρθένε, προσφυγόντων δέησιν, προσδεξαμένη παρ' ημών, μή διαλίπης πρεσβεύουσα, πρός τόν Υιόν σου, σωθήναι τούς δούλους σου.

Η Σταυροθεοτοκίον

Επί ξύλου βλέπουσα, προσηλω μένον, σόν Υιόν καί Κύριον, καί θρηνω δούσα μητρικώς, οδυρομένη εκραύγαζες, Οίμοι! πώς πάσχεις, Υιέ μου παμφίλτατε!

Ωδη δ'

Εν πνεύματιπροβλέπων

Πυρί τού Παρακλήτου, πυρίπνοος δειχθείς, τήν απάτην έφλεξας, Παγκράτιε σοφέ, καί αναλάμψας ως λύχνος, τούς εν θαλάσση, βυθιζoμένους τής αγνοίας, πρός λιμένας θείου εμβιβάζεις θελήματος.

Εκ πέτρας ακροτόμου, ο Πέτρος αρδευθείς, καί πλησθείς ως άλλον σε, εκπέμπει ποταμόν, κεχερσωμένας αρδεύειν ψυχάς θεόφρον, καί ασεβείας ποταμούς αποξηραίνειν, ρεύμασι τού θείου κηρύγματος.

Ο βίος σου ταίς θείαις αστράπτων καλλοναίς, πάντων απημαύρωσε, δαιμόνων τάς ορμάς, καί διαλύσας τό σκότος τής αθεϊας, Υιούς ημέρας εναπέδειξας, τους πόθω σού ταίς διδαχαίς ευπειθήσαντας

Θεοτοκίον

Σαρκούμενον τόν Λόγον, ουσίαις εν δυσί, Κόρη καί θελήμασιν, εκύησας αγνή, τόν τάς εισόδους γνωρίσαντα παραδόξως, τής σωτηρίας, τοίς τή πλάνη δουλωθείσιν, άχραντε Παρθένε πανύμνητε.

Ωδή ε'

Τήν σήν ειρήνην δός ημίν

Θαυμάτων επιδείξεσιν, εζώγρησας λαούς, λόγω δέ ναούς κατηδάφισας, καί εδομήσω Ιερώτατε, Eκκλησιών τά κάλλη, εις καινισμόν ανθρώπων.

Τοίς αίμασιν εφοίνιξας στολήν τήν Ιεράν, λύθρον δέ δαιμόνων εξήρανας, καί νικηφόρος ανελήλυθας, πρός ουρανόν τής νίκης, απολαβείν τό στέφος.

Ερράγη πρό προσώπου σου, φραγμός ειδωλικός, θύρα δέ ηνοίχθη τοίς έθνεσι, καί διεδόθη χάρις ενΘεός, ταίς τών πιστών καρδίαις, ιερομύστα Πάτερ.

Θεοτοκίον

Ως όμβρος εν τή μήτρα σου, κατήλθεν ο Χριστός, Άχραντε καί όμβρους εξήρανε, πολυθεϊας καί επήγασε, θεογνωσίας ύδωρ, τοίς εν φλογμώ απάτης.

Ωδή ς'

Τόν Προφήτην Ιωνάν

Χαριτώσας σου τόν νούν, καί λαμπρύνας δαψιλώς, Ιησούς ο φωτισμός, τών απάντων καί Θεός, τώ λόγω σου, τής αλογίας λαούς ερρύσατοο.

Ραντισμών ειδωλικών, καί αιμάτων εναγών, ελυτρώσω τούς λαούς, καί τυθείς ώσπερ αμνός, Παγκράτιε, θυσία ζώσα Θεώ προσήνεξαι.

Ιερουργήσας Θεού, Ευαγγέλιον σοφέ, τάς ενθέους διδαχάς, σφραγισάμενος λαμπρώς, τώ αίματι, ιερομύστα, Μάρτυς Παγκράτιε.

Θεοτοκίον

Συμπνιγέντα προσβολαίς, τών ακάρπων λογισμών, επανάγαγε πρός φώς, σωτηρίας καί ζωής, Πανάμωμε, η τόν Σωτήρα Χριστόν κυήσασα.

Ο Ειρμός

«Τόν Προφήτην Ιωνάν, εκμιμούμενος βοώ, Τήν ζωήν μου, αγαθέ, ελευθέρωσον φθοράς, καί σώσόν με, Σωτήρ τού κόσμου, κράζοντα, δόξα σοι».

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή Θ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου Ιερομάρτυρος Παγκρατίου Επισκόπου Ταυρομενίας.

Στίχοι

·          Προθείς εαυτόν Παγκράτιος ως βάθρον,

·          Αθλήσεως ήγειρεν οίκον εκ λίθων.

·          Παγκράτιος δ' ενάτη δώμ' έδρακε παγκρατέοντος.

Οι άγιοι μάρτυρες Ανδρέας καί Πρόβος πυρί τελειούνται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Τούς εν καμίνω Παίδας

Εν αίματι βεβάπτισται τώ σώ, Παγκράτιε, πρότερον εν ύδατι λαούς βεβαπτικώς, καί πρός Xριστόν μετήλθες χαίρων, μεθ' ού αυλιζόμενος, θέσει θεούσαι λαμπρώς αειμακάριστε.

Τούς άλμη συγχωσθέντας τών δεινών, αγκίστρω σου τών λόγων ανηγάγου Ιερέ, καί προσευχών Ιερωτάτη επομβρία, θολερόν εξήρανας, κακοπιστίας βυθόν Ιερομύστα Χριστού.

Η πέτρα σε η όντως αρραγής, θεμέλιον έθετο καί βάσιν αρραγή, τής Ιεράς Ιεροφάντορ Εκκλησίας, εν ή εδαφίζεται, πάσα κακία σοφέ τού νηπιώδους εχθρού.

Θεοτοκίον

Καθαρωτάτην μόνην σε ευρών, πανάμωμε, Λόγος καθαρώτατος Θεού, σού εκ γαστρός αποτεχθείς πιστούς καθαίρει, μολυσμού Θεόνυμφε, προσγενομένου ημίν εξ ακρασίας κακών.

Ωδή η'

Όν φρίττουσιν Αγγελοι

Πυρί λιπαινόμενος, ποικίλων πειρασμών, ανάλωτος έμεινας, στομούμενος τόν νούν, λαμπραίς θεωρίαις, καί ωράθης Σοφέ, ξίφος διακόπτον, ύλην πολυθεϊας.

Λαούς εις επίγνωσιν, προσάγων τού Χριστού, σημεία καί τέρατα, ετέλεις εμφανώς, προλέγων τό μέλλον, ως προφήτης Θεού, ταίς τού Παρακλήτου, θεόφρον επιπνοίαις.

Εικόνα τού κτίσαντος, δεικνύων τοίς λαοίς, εκών ήν εφόρεσεν, ενούμενος ημίν, σημείων δυνάμεις, δι' αυτής εκτελείς, τής πολυθεϊας, τό μίσος αναστέλλων.

Θεοτοκίον

Ως όμβρος εν μήτρα σου, κατήλθεν ο Χριστός, καί πάσαν κατήρδευσε, τήν κτίσιν αληθώς, ξηράνας Παρθένε, θολερούς ποταμoύς, ειδωλομανίας, ο μόνος ευεργέτης.

Ο Ειρμός

«Ον φρίττουσιν Άγγελοι, καί πάσαι στρατιαί, ως Κτίστην καί Κύριον, υμνείτε Ιερείς, δοξάσατε παίδες, ευλογείτε λαοί, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Τήν ζωοδόχον πηγήν

Τοίς φωτοβόλοις τού Πέτρου πυρσεύμασι, καταυγασθείς καί ψυχήν καί διάνοιαν, ως αστήρ πολύφωτος, πρός τήν δύσιν έφθασας, φωταγωγών διδαχαίς τούς πεπτωκότας, εις αγνωσίας Παγκράτιε βάραθρα.

Τήν τής είκονος τιμήν διαβαίνουσαν, εις τό πρωτότυπον σύ επιστάμενος, πανταχού τήν άχραντον, ανεστήλους Ένδοξε, τού Ιησού καί Θεού ημών εικόνα, εις ινδαλμάτων δαιμόνων καθαίρεσιν.

Ιερωτάταις εμπρέπων λαμπρότησι, μαρτυρικαίς διαλάμπεις φαιδρότησιν, ορών καί ορώμενος, Ιερέ Παγκράτιε, αγαλλομένη ψυχή, Θεού τήν δόξαν, Ιεραρχών καί Μαρτύρων αγλάϊσμα.

Θεοτοκίον

Φείσαι ημών τών υμνούντων σου Κύριε, τήν εκ Παρθένου ανέκφραστον γέννησιν, πειρασμών ρυόμενος καί παθών καί θλίψεων, ταίς ικεσίαις αυτής τούς σούς ικέτας, ως ευεργέτης καί μόνος φιλάνθρωπος.

Ο Ειρμός

«Τήν ζωοδόχον πηγήν τήν αέναον, τήν φωτοφόρον λυχνίαν τήν πάγχρυσον, τήν σκηνήν τήν έμψυχον, τού ουρανού καί τής γής τήν πλατυτέραν, τήν Θεοτόκον εν ύμνοις τιμήσωμεν».

Εξαποστειλάριον

Φώς αναλλοίωτον

Πέτρος η πίστεως πέτρα, Παγκράτιε κραταιάν σε, κρηπίδα Μάρτυς καί βάσιν, καθίστησιν, Εκκλησίας, μεθού καί σύ τήν σήν ποίμνην, φύλαττε Πάτερ, εκ τών τής Αγαρ αβλαβή.

Θεοτοκίον

Πάντες πιστοί σε μεσίτιν, πρός τόν Υιόν καί Θεόν σου, νύν προβαλλόμεθα μόνην, οι συσταυρούμενοι τούτω, διό μή παύση πρεσβεύειν Θεογεννήτορ, υπέρ τών πίστει σε ανυμνούντων.

Καί η λοιπή, Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις